de mooie kant van Jakarta

Her is nu donderdagochtend om half acht en ik zit hier op een balinees ingericht terras te genieten van een pot koffie en fried Bananas. Ik ben hier in een hemel terecht gekomen. Nu niet denken, die jan is nu ineens streng gelovig geworden. Ik geniet hier nu al bijna een week van de gastvrijheid van een Indonesische familie. Het is de familie van Waldi, een kinderarts die ik in Malang mer zijn vrouw ben tegengekomen. We hadden meteen een klik. Al na een uurtje praten stelde hij voor dat ik in Jakarta zou komen logeren. Ik hoefde daar niet lang over na te denken. Dit is nou het leuke aan reizen; je komt leuke mensen tegen en dat geeft ook altijd verassingen. Dit keer wel een heel bijzondere.

Ik was net aan de blog begonnen of Waldi komt er bij zitten. Het is nu half elf en we hebben met elkaar over Indonesië zitten te praten en moslims hier. Ze hebben hier dan wel een praktische vorm van het moslimgeloof, maar ze zijn toch erg conservatief en weinig tolerant. Mensen zoals Waldi en zijn familie worden toch raar aangekeken met hun bredere liberale blik op de wereld. Best wel zorgelijk omdat het conservatisme alleen maar toeneemt. Zo hebben ze het niet op de westerse ideeën; die zijn nauwelijks op geloof gebaseerd en dat wordt gewantrouwd. Allemaal zaken die je als toerist niet zo snel ziet. Die ziet vooral de buitenkant en dat zijn mannen die meestal in westerse kleren lopen, vrouwen die er gewoon westers bijlopen en vrouwen met hoofddoekjes terwijl ze een spijkerbroek dragen. Dus voor mij viel het moslimgedoe wel mee. Het gejank van de moskees is mij ook meegevallen. Je hoort ze wel regelmatig, maar het geluid valt mee. Ik heb wel anders meegemaakt. Verder heeft Waldi mij vanochtend geholpen een ticket te kopen naar Singapore, want morgen ga ik weer verder. Met pijn in mijn hart. Wat zal ik deze familie missen. Daarna was het tijd voor breakfast. Nassie goreng met kip, ei, kroepoek en verse groente. Ik zit nu uit te buiken op het terras. En zo kabbelt de dag voort. Het is vandaag Chinees New Year, een dag dat veel mensen vrij nemen. Zo ook Waldi en vanmiddag gaan we weer op pad. Zo wordt het toch weer een actief dagje.

Maar laat ik even bij het begin beginnen. Ik kwam vorige week zaterdag om 9 uur met het vliegtuig aan. Waldi had een uitgebreide instructie geschreven om met de bus van de AirPort naar pondok indah te komen. Was vrij simpel dus na 40 minuten stapte ik bij het FedEx-gebouw uit. Waldi stond al klaar met zijn auto. Het was nog geen 5 minuten rijden naar zijn huis. Daar werd ik hartelijk verwelkomd door zijn vrouw. Er lagen ook kadootjes voor me klaar, een reep chocolade en een sarong. Dat begon dus al goed. Hun huis ligt in een rustige wijk en het huis is vrij groot. Het bijzondere is dat het huis helemaal in bali-stijl is ingericht. Allemaal dubbele smalle deuren, overal Balinese kunst aan de muur en buiten een complete Balinese buitenkant met bijzondere elementen, met Balinese beelden, met een vijver en het mooiste van alles een aantal terrassen waar je heerlijk kon relaxen. Het laatste heb ik meteen maar gedaan. Waldi had nog wat patiënten. Wat zitten praten met zijn vrouw en in de middag ook hun 2 kinderen ontmoet, een jongen en een meisje van begin 20. Allebei studenten.

Het begon die dag al goed met het eten. Eerst een verlaat ontbijt, om 2 uur lunch en het avondeten rond 7 uur. Ik eet hier 4 keer per dag en dat is allemaal erg lekker. De vrouw des huizes kan heel goed koken. Ik denk dat ik een paar kilootjes ben aangekomen van al dat eten. Ook al een reden om mijn reis te vervolgen. Zoals gezegd het huis is vrij groot. Ook de praktijk van de dokter is er gevestigd. Waldi is al een aantal jaren retired van een baan in het ziekenhuis en is toen zijn prive praktijk begonnen. Is dus eigen baas en kan vrij nemen als hij dat wilt. Dat heeft hij dus diverse malen gedaan om met mij op pad te gaan. Hij en zijn familie zijn moslims, maar daar merk je niets van. Ook al door de Bali-omgeving due ze gecreëerd hebben. De kinderen drinken zelfs alcohol. Voor mij werden flessen wijn uit de kast getrokken, maar ik heb geen drup gedronken. Uit respect naar Waldi en zijn vrouw, want die dronken geen alcohol. Het zijn mensen van de wereld. Zo heb ik verschillende keren naar klassieke muziek en jazz zitten luisteren. Hun hobbies. Ik denk dat ze tot de upper middleclass behoren en dus vrij rijk zijn. Niet zoals de upperclass, want ik heb hier hele grote kasten van huizen gezien waar die woont. Ze hebben hier alleen een meisje in de huishouding for cleaning, boodschappen doen en om dagelijks mijn bed op te maken. Is best prettig. Je laat de boel de boel en als je terugkomt is alles weer netjes op orde. Zo gaat het ook met de eten. Na het eten loop je gewoon weg en alles wordt voor je opgeruimd. Ik denk dat ik mij snel had aangepast in de koloniale tijd. Komt toch nog die koloniaal in mij naar boven.

Ik kwam er al snel achter waarom het goed klikte met Waldi. Hij is ook van " doe effe gek" en van het avontuur. Ook breed geïnteresseerd, dus we komen ook goed over politiek en maatschappij praten. Hij had ook al veel gereist en is met familie zelfs in Europa geweest en had medicijnen gestudeerd in Singapore. Hij wil me van alles laten zien. Zo gingen we eerste avond al uit eten in een grote mall. Een en al luxe, want we zitten hier in Zuid Jakarta vlakbij de rijkeren van deze stad en dat zag je wel aan de mensen die er rondliepen. We gingen naar een Bali-Ubud-restaurant. Zat ik daar om 8 uur aan de eend. Ging ook op zijn Indonesisch, eten met de vingers en iedereen zat van elkaars bord te eten. Ook het einde was bijzonder. Waldi vroeg om de rekening, maar hij heeft nooit geld bij zich. De rekening die komt geeft hij direct door aan zijn vrouw. Die zat op dat moment ook op zwart zaad, dus de rekening ging naar zoonlief en die moest zijn creditcard trekken. En dat allemaal zonder een onvertogen woord. Eigenlijk zoals dat binnen een familie hoort te gaan. Ik moet wel zeggen dat de gastvrijheid hier erg ver gaat. Alles wordt voor mij betaald. Als ik probeerde ook wat te lappen, werd dat gelijk weggewuifd. Waldi zegt dan "I am happy when You are happy". Discussie gesloten. Zijn vrouw wuift het letterlijk weg en dan pakt ze weer wat flappen uit haar grote tas om te betalen. In het begin voelde ik me daarbij wat opgelaten. Maar alles went. Toch is dit de hoofdreden om morgen te vertrekken. Ik had hier zo nog een maand kunnen blijven, ze vroegen me zelfs mee naar Bali te gaan volgende week. Daar gaan ze regelmatig een weekje naar toe. Ik heb het aanbod toch maar afgeslagen. Ik ben nog nooit van mijn leven in zo'n situatie beland, wat een gastvrijheid. En dat in een stad waar ik dat niet had verwacht. Maar ik heb er volop van genoten en mijn steentje bijgedragen. Veel complimenten gegeven, veel lol gemaakt en uren discussies met Waldi en zijn dochter over alle dingen des levens en over haar studie duevflink wat raakvlakken heeft met bedrijfskunde. Ik moet zeggen, het was heel inspirerend en gezellig ook nog. Doen we vaker!

Zit ik hier te bloggen, komt de vrouw des huizes me verblijden met een beker met yoghurt en vers fruit. Ik heb hier afgeleerd om te weigeren. Dan kijkt ze me met haar donkere ogen diep aan en bezwijk ik weer. En lekker dat het is. Maar nu weer effe serieus. Dat het klikte tussen Waldi en mij blijkt wel uit het volgende. We zaten een keer wat te flauwekullen en we kwamen op het idee om een fotoserie van ons in Bali-kleding te maken. Met een sarong aan. Later kwam mijn planning aan de orde van wat ik in Jakarta wilde zien. Daar zat ook de Taman Mini bij, het openluchtmuseum van Indonesië. En zo is het idee geboren om de fotosessie te doen in een hindu-tempel van het Bali-paviljoen. De volgende dag was het zondag, wij de kleding ingepakt en net als zo vele families op weg naar het museum. Ook het dienstmeisje ging mee, zij was pas 16 en was daar nog nooit geweest. Wat was dat veranderd sinds 1988. Helemaal gemoderniseerd en op zijn westers ingericht met allemaal toeristische toeters en bellen. Je kon er zelf met de auto alle paviljoens bezoeken. Dus lopen was er niet bij. Dus wij ook naar wat rondjes gedraaid en mooie dingen van Sumatra, Sulawesi en Borneo gezien. Maar het Bali-paviljoen was het leukste, ook omdat er werd gedanst. Het bijzondere was dat de danseresjes allemaal moslimmeisjes waren uit deze buurt. Allemaal hele mooie kostuums aan en mooi opgemaakt. Vele moslimmoeders zaten te glimmen van trots. Zo zievhoe dubbel deze maatschappij hier is. Zit vol verrassingen. Toen het dansen was afgelopen waren wij aan de beurt. Dus omgekleed en een leuke fotoserie gemaakt. Was ook erg lachen en de mensen rondom keken verbaasd naar ons. Bij sommigen zag je in de ogen " wat een stelletje mafkezen!" Tegen vijven moesten we nog effe in het treintje, want dat was beloofd aan het dienstmeisje. Om zes uur keerde de familie tevreden huiswaarts, op naar de volgende fase: een heerlijk avondmaal.

Toen werd ik voor de tweede maal van mijn blog afgehaald. De dokter was klaar met zijn patiënten en wilde met
Mij nog naar het grootste winkelcentrum. Was op 2 km afstand, dus wij gingen te voet over het smalle trottoir langs de drukke weg.moet een mooi gezicht zijn geweest, een kinderarts en een bedrijfskunde in hun oude klofje scharrelend langs de weg. Wie had dat kunnen bedenken. De mall was huge en je kon er alles kopen. Van levensmiddelen tot auto's en huizen. De vrouw des huizes slot zich later bij ons aan om, ja goed geraden, gezamenlijk de lunch daar te gebruiken. Dit heb ik iets lichts genomen, gado gado. Lekker. Daar had ik water bij genomen, maar de vrouw des huizes kwam toch weer aanzetten met een fruitjuice dat ik niet had geprobeerd. Lekker, maar weer heftig.

Bij thuiskomst wilde ik weer aan de blog gaan werken, maar er was een afspraak gemaakt met de kapper. Dus met de vrouw des huizes op pad. Was gelukkig maar 500 meter lopen. Ik kwam terecht in een achteraf zaakje, dat volledig als kapperij was ingericht. Massages deden ze ook. En drie man personeel om mij te kappen. Ik was de enige klant. Eentje waste, föhnde en masseerde, eentje knipte en eentje zat mooi te wezen achter de kassa. Een logische rolverdeleling zou ik zeggen. Ik heb me ook maar wat laten masseren. Dat ging er vrij krachtig aan toe en dat voor zo'n klein meisje. Af en toe voelde het aan als martelen. Ik heb nog gevoelige schouders. Het knippen deed die gast behendig. Moest af en toe wel corrigeren. Ik denk wel dat de coupe van mijn kapper Henk uit Elst wel naar de knoppen is. Dus Henk, boek mij maar in voor een herstelbeurt begin juni. Kosten hier ca. 3 euri. Daar kan Henk nou niet tegen op. Ondertussen liet de vrouw des huizes haar wenkbrauwen epileren. Dus ook die zag er weer mooi uit. Bij thuiskomst werd het resultaat aan iedereen getoond. Alles werd goedgekeurd. Iedereen happy.

Ik heb deze week nog veel andere dingen gedaan. Alles onder begeleiding en (onder protest) gefinancierd door de familie hier. Ik had een lijstje gemaakt van wat ik wilde zien. Dat werd netjes afgelopen. De gast is koning. Op maandag zijn we naar Chinatown en het havengebied geweest. Wij zij de vrouw des huizes, haar broer en ik. Met de bus en dat gaat best hier. Gaat wel een beetje langzaam, over 15 km deden we een uur. Ook hier hebben ze inmiddels een systeem van busbanen met een etiket-systeem. Het duurde zolang omdat niet de hele route een busbaan had. Dus we kwamen regelmatig in de verkeerschaos terecht en dat schoot niet op. In het havengebied waren VOC overblijfselen te zien en de mooie oude boten waar al eeuwen mee wordt gevaren. De musea waren helaas dicht. Dat vond mijn gezelschap helemaal niet erg, dus op een gegeven moment stonden ze te smoezen. Ik had al gezien dat ze niets hadden met die oude meuk. Toen stelde ze voor om naar Bogor te gaan, naar de botanische tuin. Dat was zeer verrassend omdat Bogor 60 km wegwas en het was al 2 uur. Mij werd gezegd "no problem, no problem". Dus ik liet mij maar verassen. "Doe eens gek" zeggen we dan.