het vochtige Hanoi

Wat een verschil met Bangkok. Daar schijnt het zonnetje bij zo'n 30 graden. Hanoi is andere koek, een druilerige regen bij zo'n 22 graden. Ik zit hier midden in het oude kwartier en ik begin langzaam een dejavu te krijgen van de vorige keer dat ik hier was. Wat een verschil. Toen waren er nauwelijks auto's hier, nu volop. Toen waren er ook al veel scootertjes en dat is alleen maar meer geworden. En die dingen zetten ze nog steeds midden op de stoep zodat je op de weg moet lopen. De straten zijn overigens niet veranderd. Nog even smal met bomen erlangs. En nog pregnanter, de Vietnamezen zitten nog steeds werkeloos op de stoep. Beetje praten, koffie/thee drinken en de krant lezen; rondhangen! Vooral mannen! Ben toch wel benieuwd wie hier de kost verdient. Zullen de vrouwen wel weer zijn. Ik kwam hier om 11 uur aan en mijn kamer was nog niet klaar. Ben toen op advies eerst maar, als ontbijt, de wereldberoemde Vietnamese beef noodle soup gaan eten. Wie kent deze niet! Ik de wijk in op zoek naar een restaurantje. Op de hoek zat er een met van die kleine tafeltjes en stoeltjes op de stoep. Wij zouden het zeker geen restaurantje noemen. Het was meer een omgebouwde garage. Binnen was het net zo. Engels praten ze hier slecht, dus met mijn handen en voeten de soep besteld. Was heerlijk. Gelukkig had ik een plattegrondje meegekregen, want anders had ik de weg niet meer teruggevonden.

Maar laat ik even bij het begin beginnen. Heel vroeg op en met een busje naar het vliegtuig. Ging vlot. Op het vliegveld was het al erg druk en Ik was om half zes ingechecked. Het Vliegtuig vertrok met een half uur vertraging. On 9 uur waren we in Hanoi. Het immigration-proces ging best snel. Niet zo bureacratisch meer waarbij alle paperassen zeer nauwkeurig bekeken werden. Alleen procesmatig een beetje inefficiënt. Ja, daar ga je dan als bedrijfskundige op letten. Om 10 uur stond ik de hal. Ik had via Agoda een kamer geboekt bij het happy joy hotel en ik had er een mail achteraan gestuurd of ze op wilde komen halen. Geen reactie per mail ontvangen. Is gebruikelijk hier, klantcommunicatie moet nog uitgevonden worden. Dus dat werd even spannend. Zou er iemand staan of zou er niemand voor me staan. Aanvankelijk zag het er slecht uit, niemand met een bordje "Johannes". Dus ik maar wat rondcirkelen en hulpbehoevend kijken. Dat werkte, want na een paar minuten kwam er al een mannetje naar me toe. Ik de naam van het hotel gegeven en toen ging hij meteen bellen. Op een gegeven moment ging hij ook erg luid praten, alsof hij iemand aan het uitfoeteren was. Volgens mij was de strekking daarvan het volgende: "waar blijf de auto nou, je laat de toerist toch niet wachten. Vooral deze niet, die komt helemaal uit Nederland en schijnt een erg belangrijke man te zijn". En het werkte, want daar kwam het chauffeurtje aangehold. Hij pakte meteen heel gedienstig mijn tas, zoals dat hoort bij belangrijke mensen.

Wij naar de auto, een oud minibusje. Hij wilde mij achterin zetten. Voor het contact ben ik maar voorin gekropen. Maar contact bleek niet mogelijk, de man sprak geen woord Engels. Overigens rijden kon ie ook al niet. Ze hebben hier net een gloednieuw vliegveld met een gloednieuwe snelweg aangelegd, 2x3 rijbanen. Het lukte hem niet om binnen de stippellijnen te blijven. Zwierde van links naar rechts, toeterde voortdurend, reed bijna bij een bus naar binnen en schepte ook nog bijna wat scooters. Ik denk dat als ik naar zijn rijbewijs had gevraagd, hij had geantwoord dat hij er geen had. Ik had beter zelf kunnen rijden. Maar na drie kwartier kwamen we toch ongeschonden bij het hotelletje aan. En dit gebeurt allemaal op een maandagochtend in een Aziatisch land. Dat beloofd nog wat hier in Vietnam. Mijn grootste zorg is het weer. Als het zo blijft miezeren, moet ik mijn programma daarop aanpassen en waarschijnlijk ook een parapluutje kopen. De tijd zal het leren.

Weet niet precies welke dag het is. Is ook helemaal niet erg. Hoort bij this way of life. Ben een beetje brak omdat ik gisteren met flink wat bier heb zitten doorzakken met een aantal Duitsers. Erg gelachen. Niet gedacht dat je met Duitsers zoveel schik kunt hebben. Zoals de Vietnamezen zeggen heb ik gisteren een boel nieuwe vrienden opgedaan. Heb gisteren een tourtje gedaan naar de Halong Bay. Een dag maar omdat de weersvoorspellingen niet zo best waren. Was wel een hele rit met een busje, maar dat was niet erg. Genoeg te zien en leuk gezelschap. In het busje ontmoette ik een Italiaan uit Rome die in Parijs woonde en werkte. Hij was voor het eerst in ZO Azië en keek zijn ogen uit. Ik heb hem een spoedcursus ZO Azië gegeven. Hij kon het allemaal bijna niet geloven, maar kreeg er steeds meer zin. In Halong Bay de boot op. Daar kregen we een ontzettend uitgebreide maaltijd, met kip, vis, groente, springrolls en nog veel meer. Ik zat aan een tafeltje met nogal wat vrouwen, dus de grote eters waren in het voordeel. Dat waren ik en een Duitser. Twee van de dames kwamen uit Korea, waren begin twintig en spraken prima Engels. Een van de twee kon zomaar een zus zijn van mijn nichtje Rose. Ik heb een foto gemaakt die ik haar ga laten zien. De boot ging wel langs een aantal geijkte toeristische plekken, maar dat hoort er dan bij. Ik ben de middag opgetrokken met een Amerikaanse (universitair docent) een Française ( studente) en een Duitser (gepensioneerde leraar). Een mooi internationaal gezelschap en genoeg met elkaar te bepraten. Eindelijk ook een Amerikaanse staatsburger getroffen die wat genuanceerd dacht over de Amerikaanse samenleving en de goede dingen van Europa zag. Ik ga nu de stad in, rondslenteren en een museumpje bezoeken. Het is zowaar droog. Ze hebben me hier ook al een fiets aangeboden, maar dat doen we morgen wel. De manager is erg gastvrij en biedt veel hulp aan om het mij naar de zin te maken. Dit is overigens een heel leuk hotelletje in een rustig staatje waar vooral scootertjes rijden. Een grote kamer met een grote brandkast/safe ( ben erachter, dit heet een kluis) om mijn waardevolle spulletjes in op te bergen. Elke ochtend een heel goed ontbijtje met heerlijke koffie. Onthouden: Joy Journey Hotel in de Bat Su. Je kijkt hier je ogen uit wat er allemaal gebeurt en lang komt in het straatje. Azië op zijn mooist. Ik kan er wel dagelijks een blog mee vullen. Maar dat gaan we niet doen, dan had ik maar journalist moeten worden. En nu op pad!

Ben in twee musea geweest. Het historisch museum en het woman museum. Het woman museum gaat over de rol Van de vrouw hier. Dat is altijd aanzienlijk geweest. Was ook leuk uitgebeeld. Het historisch museum heeft twee gezichten, ondergebracht in twee gebouwen. In het ene gebouw is voor de oude geschiedenis. Mooi uitgebeeld en interessant. In het andere gebouw de moderne geschiedenis vanaf de Franse tijd. Hier alles in de vorm van foto's met een kort onderschrift in 3 talen. Die Fransen hebben er wel een zooitje van gemaakt. Nog erger dan wij in Indonesië. Dat wordt dan in geuren en kleuren uitgebeeld. Ze hebben zelfs in de jaren 50 de quillotine (spel je dat wel zo, maar het is het apparaat dat het hoofd scheidt van de romp; veelvuldig gebruikt tijdens de Franse revolutie) nog veelvuldig toegepast. En de Amerikanen hebben er helemaal een potje van gemaakt. Dat was echt tuig. Met grof geweld de bevolking er onder proberen te krijgen.

Ho Chi Minh is hier de grote held. Ik ga straks effe bij hem langs. Zijn mausoleum en museum dan. Van afstand beschouwd is het hier wel een dubbele maatschappij. Formeel socialistisch/communistisch, maar in de praktijk een kapitalistische toepassing. Een marktsysteem waarbij iedereen op eigen wijze een graantje mee pikt. Zo hangen in mijn straatje luidsprekers. Elke morgen om half acht wordt er een stichtelijk praatje gehouden die wordt afgesloten met een stukje muziek. Een overblijfsel uit de oude communistische tijden. Het mooie is dat niemand er naar luistert, behalve een verdwaalde toerist. Verder is mijn straatje vol jonge mensen, allemaal op hun scootertje. Nader beschouwd zijn het hier weer vooral de vrouwen due werken. De mannen zitten vooral pratend en koffiedrinkend op hun krukjes. Ze zeggen dat ze in de dienstverlening zitten. Ze komen dan aanrijden op hun scootertjes en zetten deze langs de weg. Elk zaakje geeft een chefje parkeren, in de regel een jong ventje, die de scooter dan op de stoep parkeert. Vietnam is voor mij scooterland nummer 1 van de wereld. En allemaal nieuwe, blijkbaar gaat het hier economisch goed. Als ik in de avond om een uur of 11 terug kom uit de kroeg staat er geen enkele scooter meer in min straatje. Helemaal leeg. Is dan wel een vreemd gezicht. Zojuist uitgekomen; de bevindingen van een onderzoek vaar mondiaal rijgedrag op scooters. Er is geen land ter wereld waar de jonge dames zo elegant op een scooter zitten en zo gracieus de bocht door gaan. De bips op de puntje van het zadeltje, de knietjes bij elkaar, rugje recht en een hip helmpje op. Fantastisch om te zien en dat na een onderzoek van 3 avonden vanaf mijn terrasje hier in Hanoi. De Italiaanse dames kunnen hier niet tegen op. We moeten maar eens het wereldkampioenschap technisch scooterrijden voor jonge dames organiseren. Dan zien we wie er gelijk heeft. Nog een dag hier in Hanoi en dan ga ik door naar Hue, de oude keizerstad. Het wordt tijd om weer on Tour te gaan. Ik heb via mijn hotelletje al een kaartje geregeld voor de nachtbus.

Ben net terug van ome Ho. Ho Chi Minh. Goede vent. Heeft de communistische partij opgericht en is altijd een gewone vent gebleven. Ging zelfs als president bij de boeren op bezoek en ging dan in de blubber op zijn blote vieren meewerken op het land. Was een zeer inspirerende man. Nu nog. Ik was ook nog in de voormalige verboden stad. Deze bestaat nu alleen uit opgravingen. Die klote Fransen hebben alles in het einde van de 19de eeuw gesloopt. Tuig! Vanmiddag weer aan de straat gegeten. Dit maal in een steegje waar ze helemaal geen Engels spraken. Dus ouderwets met de handen en voeten. Heerlijk fried mie gegeten met rundvlees en allerlei groenten. Dat ging bij het bestellen wel leuk. De gebakken mie had ik al snel in de gaten. Ik zag ook wat varkenspoten liggen en dat wilde ik niet. Dat afgewezen en naar kip gevraagd. Verstonden ze natuurlijk niet. Een vrouwtje pakte toen een plastic zak en haalde er een stuk rundvlees uit. Zag er goed uit. Na mijn instemming sneed ze dunne plakjes af en dat ging in de wok. Heerlijk gegeten en vreselijk gelachen. Hadden ze nog nooit meegemaakt, een grote blanke man op een heel klein krukje aan een heel klein tafeltje met een bord lokaal eten. Dus erg geslaagd. Kosten: met een colaatje erbij minder dan 2 euri. Daarna ben ik verder door de stad geslenterd. Het was droog. Het is wel een rommelige stad. Morgen naar Hue en dat is niet zo groot.