het relaxte keizerlijke Hue

Ik ben nu in Hue. Een wereld van verschil met Hanoi. Hier is het een graad of 30, overdag erg heet en humid vanaf 4 uur steekt er wel een koel briesje op zodat het in de avond heerlijk is. Dan is het heerlijk terrasjesweer. Verder is deze stad veel kleiner en relaxter dan Hanoi. Minder auto's. Wel net zo veel scooters maar omdat de stad wat ruimer is opgezet, valt dit minder op. Ik kom net van de fiets en heb flinke pijnlijke knieën van dat lage klote fietsje. Maar ja, je mag niet klagen als de huur maar anderhalve euro voor een dag is. Heb vanaf vanochtend 9 uur een flink stuk gefietst. De stad uit, het platteland op. De rijstvelden zijn net zo groen als op Bali. Het lukte mij om de stad aan de oostkant uit te gaan om daarvan ongemerkt aan de westkant weer binnen te komen. En ik had het geen eens in de gaten, totdat ik het station zag. Heerlijk is dat om gewoon een kant op de fietsen en maar zien hoe je weer terug komt. Nou dat gaat dus vanzelf. Het is natuurlijk niet zo handig om op het heetst van de dag te gaan fietsen. Die Vietnamezen lachen zich dus een ongeluk als zij mij langs zien komen. Zij liggen dan in een hangmat of zitten te kaarten op een terrasje. Maar ze zijn wel heel hartelijk hier. Zwaaien me na. Ik denk dat het stiekum allemaal wel stoer vinden wat ik doe.
Blijkbaar was ik de enige, want ik heb geen andere grote blanke op een fiets gezien. Ook geen Vietnamees overigens, die zijn inmiddels te lui om te fietsen en als het effe kan kopen ze een scooter. De fiets is een vervoermiddel voor de arme lieden of arme lui geworden. Wat een verschil met ca. 20 jaar geleden dat ik hier was.

Al met al is fietsen hier goed te doen. Het is vlak en de wegen zijn vrij goed. Onderweg genoeg te zien. Regelmatig kom je een pagode tegen. Daar stikt het hier van. Ik heb ook al wat fietsende groepen westerlingen gezien. Gonne en Els zullen hier in Hue goed uit de voeten kunnen. Zij hebben immers beter materiaal dan ik. Wel ontzettend veel drinken, dames. Het gutst hier je lichaam uit met die vochtige hitte. Ik ben de dochter van Emile nog niet tegen gekomen. Zal ook niet gemakkelijk worden, want er zijn vrij veel toeristen hier, uit alle delen van de wereld. Eenlingen, stellen en groepen. Oud en jong, zelfs een van 75 jaar. Ik kan dus nog effe vooruit. Ik ben ook al Brazilianen, Argentijnen, Tsjechen en kazachstanen tegen gekomen om maar eens een aantal buitengewesten te noemen. Ik ben nu VIP geworden en kan weer foto,s plaatsen. Dat ga ik eerst maar doen. Ik heb een voorraadje opgespaard. Daarna pak ik het verhaal weer op. Het is nu 5 uurtjes later en ik heb de hele achterstand met de foto's ingehaald. Lijkt wel werken! Ik heb er honger van gekregen. Maar eerst een biertje. Dat is hier overigens bespottelijk goedkoop. Een glas lokaal bier kost maar liefst 40 centjes. Smaakt nog goed ook. Ik zal het dus niet bij eentje laten. Geniet allen van de foto's. Wordt vervolgd.

Vandaag weer door de stad geslenterd, markten bezocht en op terrasjes gezeten. Blijft mooi die markten. Heel kleurrijk en je kunt er bijna alles kopen. Natuurlijk ook eer een aantal leuke plaatjes geschoten. Je ziet zoveel leuke dingen, dus je blijft fotograferen. Ik ben ook met vrijwilligerswerk begonnen. Aan het eind van de middag ga ik nog effe in een park op een bankie zitten. Als vanzelfsprekend komen er dan altijd wel studenten bij mij zitten die effe Engels willen oefenen. Vooral meisjes zijn eager en vertellen dan ook over hun dromen. Ik vindt dit erg leuk en je kunt het gesprek ook nog sturen om over zichzelf te praten. Dat is leuker dan het geijkte What is your name? En Where are You from? Ik laat ze dan wel effe zweten. De meeste kunnen daar goed mee overweg. De nieuwe generatie! Maar een enkeling bakker er niets van en die adviseer ik dan om een ander vak te gaan leren. Zo doe je nog nog wat nuttigs op zo'n reis. Er is een groot tekort aan goede docenten Engels. Een baantje als tourguide levert toch meer salaris en prestige op. Jammer.

Nog effe vertellen hoe ik van Hanoi naar Hue ben gereist. Ik had een buskaartje in mijn hotelletje geregeld. Maar ook dit geen geen ticket of reçuutje. Ze zijn erg dienstverlenend hier, maar communiceren is niet hun sterkste kant. Volgens mij een mondiaal probleem. Om 6 uur kwam er een minibusje voorrijden. Was halfvol. Koffer erin en karren maar. Nou dat dacht je maar. Reed nog zeker een half uur door de wijk om buspassagiers op te halen. Mudjevol kwamen we aan op een grote doorgaande weg aan de rand van de wijknen daar stond een gloednieuwe bus. De bus bevatte zo'n 40 britsen. Er waren drie rijen twee hoog. Was voorzien van WiFi en een toilet. Dus horizontaal naar Hue, dacht ik. Maar eerst moest ik nog maar de bus in zien te komen zonder ticket. Er stonden een heleboel toeristen te dringen. De meeste hadden een ticket in de hand. Dus verzin een list. Ik achterom naar het busmannetje en hem op de schouder getikt met de vraag of hij een ticket voor me had. Maar dat ging allemaal niet zo vlot. Mijn naam kende hij niet. Dus ik hem het kaartje van het hotel gegeven. Hij hield mij een papiertje voor de neus en wees op een regel waar niets rond. Wel stond er Hue op. Ik dacht, pakken die handel en de bus in. Achteraf bleek het allemaal te kloppen, het adres van mijn hotelletje stond op de ticket. Was toch weer effe spannend. De bus in was ook wat. We moesten de schoenen uitrekken. Een aantal lieden hadden dat niet meteen door en die werden flink afgesnauwd. Met mijn schoenen in een plastic zak de bus in. Gelukkig had ik een ligplaats voor in de bus. Het was vrij krap en ik kwam er al snel achter dat ik de rugleuning een flink stuk rechtop kon zetten. Gelukkig, want ik zag een horizontale reis van 14 uur niet zo zitten. Om 8 uur gingen we op pad. Onderweg nog een paar keer gestopt om handel op te halen. Blijkbaar de bijverdiensten van de chauffeur. De bus was helemaal vol en onderweg kwamen er toch nog nieuwe passagiers bij. Die moesten dan maar in het gangpad. Zo lag ik dus liggend oog in oog met een Duitse. Iedereen lag te meuren. Ik heb de reis grotendeels wakker en rechtop doorgebracht. Ik ging de bus niet uit bij een stopplaats, want ik lag strak in mijn kooitje. Had uit voorzorg een fles water en bananen meegenomen. Maar dat gaat natuurlijk een keer fout. In de ochtend hoge nood. Ik mijn brits uit en naar achter. Over mensen en handel heen. Heb daarbij ook een aantal vogels gewekt, die in een kooi in het gangpad stonden. Een hoop kabaal en veel hilariteit. De wc was niet groot, dus dat was behelpen. Is toch niet gemakkelijk in zo'n rijdende bus. Na een kwartiertje was ik weer terug in mijn britsje. Dat werd eerst effe bijkomen. Om een uur of tien in de ochtend waren we in Hue. De bus stopte niet ver van mijn hotel, maar ik had geen zo'n om te lopen. Dus een mannetje met een motor geregeld voor 1 dollar. Koffer achterop en helm opgezet. De slimmerik reed een flink stuk om. Hij dacht dat ik dat niet door had. Ik vindt het altijd wel leuk om dat er in te smeren bij die mannetjes. Wel blijven lachten!! In mijn hotelletje ben ik meteen een paar uurtjes in mijn nest gedoken. Om een uur of een was ik weer het mannetje.

In Hue is veel te beleven en is een leuke stad. Zo ben ik een dagje naar de citadel geweest. Het voormalige keizerlijke verblijf en net zoals in Peking een verboden stad voor het gewone volk. Wat was dat veranderd in 20 jaar. Bij mijn eerdere bezoek was het een vrij kale bedoening. De Amerikanen hadden het grootste deel platgebombardeerd en de restauratie was nog niet begonnen. Nu was het deels gerestaureerd en je kon er heerlijk rondslenteren van hofje naar hofje. Ook gebruikten ze moderne media. Dus genoeg informatie. Voor iedereen was er wel een plekje in de verboden stad, de familie, de ambtelijke staf, de buitenlandse diplomaten en kleine fabriekjes waar keizerlijke spullen werden geproduceerd. Ik hebber een hele dag met veel plezier doorgebracht. Verder ben ik ook een dag langs pagodes en tombes gegaan. In de ochtend met een boot met een gids erbij. Op de boot ook nog lekker gelunched. We waren met 14, dus een klein gezelschap. In de middag met een minibusje verder. Werden we met 14 in gepropt. Wel gelachen, vooral met een Fransman en een Tsjech. De chauffeur werd helemaal gek van ons geval. Je moet er maar wat van maken. De pagodes en tombes waren fascinerend. Vooral de tombes van de keizers waren impressive. Ze keken niet op een paar centjes, deze werden opgehaald met belastingverhoging. Dus dat gaat hier ook al zo. Het was wel veel trap op en trap af. Kreeg er spierpijn van. Op een gegeven moment heb je het wel gehad met de oude zooi. Ik werd dan ook weer pagode-sick. Margreet weet wel wat dat is. Dan ben ik wat minder te genieten. Verder heb ik nog gefietst, andere musea bezocht, veel rondgeslenterd en op menig terrasje gezeten. Leuke stad om te verblijven.

Op de terrasjes kom je ook leuke mensen tegen. Het is gemakkelijk om
met iemand een gesprek aan te knopen. Wat me het meest os bijgebleven is het verhaal van een hollander die in Hanoi door een scooter van achteren werd aangereden. Hij kwam dus in het ziekenhuis terecht. De diagnose was een gescheurde bekken. Daar lig je dan. Hij was het ook niet eens met de diagnose. Dus dan maar zelf via internet op onderzoek uit. De verzekering in Nederland verleende alle medewerking, daar lag het niet aan. Via internet kwam hij er achter dat zijn verschijnselen niet de de diagnose paste. Volgens hem was er alleen maar sprake van flinke kneuzingen. Dus in discussie met de arts. Die was communicatief niet zo vaardig en bleef bij zijn diagnose. De hollander was een grote eigenwijze vent met flink wat reiservaring. Op een gegeven moment was hij het beu, trok het infuus uit zijn arm, pakte zijn spullen en vertrok. De dokter er in paniek achteraan, maar dat mocht niet baten. Via een verpleegster was inmiddels vastgesteld dat het inderdaad allemaal kneuzingen waren. Herstel door rust. Van drie dagen in een ziekenhuis hier, wordt je niet vrolijk. Sinds dit verhaal kijk ik wat beter uit op straat. Zo heeft iedereen wel een verhaal die je tegen komt. Meestal zijn het positieve verhalen.

Ik ga nu wat foto's toevoegen. Hebben jullie trouwens de fantastische foto's al bekeken vanaf Jakarta. Wel effe bekijken, ik heb er veel energie in gestoken. Daarna verhaal ik nog over de afvaldienst hier, de miljoenen waarmee ik hier op zak loop en nog andere belevenissen. Morgen vertrek ik naar Saigon, met de trein.