het verassend goed georganiseerde saigon

Ik ben al weer een dag of vier in Saigon, de economische hoofdstad van Vietnam. Het is hier zo'n 30 graden met een lekker koel briesje de hele dag door. Het is ook niet zo'n vochtige warmte hier. Veel droger. Lijkt wel een beetje op Bangkok. Wat is deze stad in 20 jaar veranderd. Van een chaos, stinkend en smerig veranderd in een goed georganiseerde stad. Ze hebben de infrastructuur en de verkeerscirculatie flink aangepakt. De stad is ruim opgezet met brede straten. Verder is er ook vrij veel Groen in het centrum. Het verkeer, voor 90 procent scooter, stroomt goed door en daardoor wordt er niet zo veel getoeterd. Oversteken blijft opletten, maar is goed te doen. Niet bang zijn en permanent communiceren met degenen die aan komen rijden. Met je handen dus. Veel wijzen.

De start in Saigon was een valse. Ik kwam met de trein aan met een flinke snotter. Kwam door de airco in de trein. Maar daarover later. Tot overmaat van ramp ging ik daarna door mijn rug. Ik tilde de koffer verkeerd op. Dom, Dom, Dom. Gevolg: 3 dagen rust met een aangepast programma. De ochtend was voor het bijslapen en voor warmwaterbehandelingen. De middag ging ik dan wel op pad, zo goed en kwaad dat ging. Alles in een slakkegangetje. Ze zullen we gedacht hebben "daar gaat weer zo'n stiefelende blanke bejaarde en nog wel zonder verpleegster". Maar zo hield ik mijn lijf wel in beweging. Na drie dagen was ik weer het mannetje. Dus ik ben weer op stoom.

Maar eerst moet ik mijn hue-verhalen nog afmaken. In die stad zijn er veel rijdende keukentjes. Achter op de fiets, achter op de scooter of op een handkarretje. Heel ingenieus gemaakt allemaal. Onderdeel daarvan is een kacheltje, gestookt op hout. En dat blijft nog branden ook. Goede stokers dus. In Hanoi ging het veelal met kooltjes of gas. Hier in Saigon heb ik ze nog niet gezien, op de handkarretjes na dan. Zal wel verboden zijn. Nu nog effe de recycling. Zo op het eerste gezicht gooit iedereen hier zijn vuilnis gewoon op straat. Als je wat diepgaander kijkt dan is het toch anders. Eerstens lopen hier in dit land de hele dag mannetjes en vrouwtjes de straat te vegen. Ales wat ze opvegen gaat in kleine karretjes. De straten zien er dus vrij schoon uit. Brandschoon ook weer niet omdat iedereen zijn troep toch gewoon op straat laat vallen. Smeerkezen! Troepmakers! Tweedens wordt er wel degelijk aan recycling gedaan. Vooral blik, karton en plastic zijn favoriet, waarschijnlijk vanwege hun economische waarde. Daarvoor worden hele handkarren, vuilnisauto's en vuilnisbakken helemaal omgekeerd. Dat doen ze dan gewoon ergens in een straat. Mooi gezicht, maar het stinkt ontzettend. Dit heb ik dan in alle landen gezien waar ik ben geweest, van Indonesia, Thailand tot Vietnam aan toe. Het mooiste staaltje heb ik toch wel in hue gezien. Ik had daar een vast restaurantje, niet vergeten "zucca". Dat zat naast een viersterren hotel. Ik zat daar elke avond van half negen tot een uur of tien te eten. Op de klok af werden bij het hotel om kwart voor negen de vuilcontainers buiten gezet. Ze puilden uit met rommel. Elke avond exaxt om 9 uur kwam er een vrouwtje aan rijden op de fiets. Zij stapte af en dook letterlijk de rommel in. Alle containers werden systematig en vakkundig geleegd. Al zittend tussen de rotzooi deed zij haar werk. Zo was zij tot tien uur bezig. Daarna ging alle recyclede spullen achter op de fiets mee. Die was zo zwaar belast dat je het vrouwtje nauwelijks meer zag. Wat over bleef was een schone stoep met 3 groene vuilnisbakken die weer gewoon dicht konden. Zo zie je dus ook positieve dingen hier, ook al komt dit voor westerlingen soms wat vreemd over.

Ik kom net van het museum waar de misdaden van de amerikanen aan de kaak worden gesteld. Het oude war and crime museum. Niet fraai allemaal. Ze hebben er alles aan gedaan om dit land van de kaart te vegen. Met soldaten, met bommen, met chemische wapens. Alles hebben ze geprobeerd. Dit alles onder het mom van het beschermen van de wereld tegen het communisme. Her museum is trouwens erg slim opgezet. Bij binnenkomst is er een verdiepng dat alleen maar gaat over de anti Vietnam betogingen in het westen in de jaren 60 en 70. Ik zag Nederland ook nog langskomen. Verder was er een tentoonstelling van bekende westerse fotografen die de oorlog hebben vastgelegd. Was gruwelijk. Ook waren er foto's van de amerikaanse soldaten zelf. Als ware het triomfen. Ze legden de meest gruwelijke dingen vast. Een vc-lijk achter een tank, een soldaat met een deel van een menselijke romp in de hand en nog veel meer van die gruwelijke dingen. Alsof ze er trots op waren. Nou ze waren gewoon gek. Een van de daders is nu senator en die weigert spijt te betuigen. The bastard. Dit was dus een slechte beurt van de mensheid. Mijn bewondering voor de vietnamees neemt alleen maar toe. Dus maar effe positief eindigen.

Ik heb deze etappe per trein gedaan. Ongeveer 22 uur in dat ding dat ongeveer 60 km per uur rijdt. Het was een vrij nieuw treinstel. Ik had een soft sleeper genomen voor 1 miljoen van die dingen. Mijn fout was dat ik een bovenbedje had, vlak bij de airco. Ook Dom, Dom, Dom. Was ik effe vergeten. Bij aankomst in Saigon was ik dus flink aan het snotteren en het water in mijn tas was gewoon koud geworden. Ik was wel in goed gezelschap. Een jonge vietnamees en een gepensioneerd vietnamees echtpaar. Zij waren 2de helft zestig, zij was lerares geweest en hij technical engineer. Zij sprak goed Engels en hij sprak alleen russisch. Hij was in zijn jonge jaren naar rusland gestuurd om te studeren en zo zijn land te dienen. Dat hadden ze allemaal over voor ome Ho. Zij vertelde verder dat ze een goed pensioen hadden van ongeveer 700 dollar in de maand. Daar konden ze goed van leven. Dit is de eerste keer dat ik zoiets hoor en zo zie je maar dat Vietnam een heel gewoon westers land aan het worden is.

Tijdens de rit werd eten rondgebracht. Een restauratiewagen was er niet. Dat moest je dan wel vooraf besteld hebben. Dat had ik niet, dus toen ze langs kwamen kregen de andere drie een lekkere maaltijd en ik moest nog maar effe wachten. Na een half uur was het zover en kon ik van de koude restanten nog wat kiezen. Rijst met spring rolls en groenten. Prima te doen. En het bij zonder was dat ik van het echtpaar een beker wodka te drinken kreeg. Ze hadden 5 liter zelfgestookte wodka bij zich voor de familie in Saigon. Nou dat smaakte prima en zo zat ik om een uur in de middag aan de wodka. De anderen hadden hun deel al gehad. Na het eten gingen we allemaal maar een dutje doen, want de wodka deed zijn werk. Tot een uur of vier geslapen. Tot overmaat van ramp ging toen mijn blaas opspelen. Een vernieuwing had de spoorwegen nog niet doorgevoerd en dat was de vervanging van de hurktoiletten door zittoiletten. Dat werd dus weer mikken, vooral omdat ik op de kousevoeten op pad was gegaan. Ondanks de wodka, lukte dat prima.

Ik heb hier in twee hotelletjes gezeten. Het eerste in een wat rustige wijk om te herstellen. Was een grote kamer met een goede tv. Heb zelfs een paar eredivisiewedstrijden op Fox gezien. Niet om aan te zien. Dan waren de engelse en duitse samenvattingen better. Om de hoek zal een kleine market waar ik ging eten. Ze maakten voor mij speciaal een plekje vrij. En schik dat ze hadden. Ze voelden zich zeker vereerd dat een Hollander bij ze kwam eten. En de dames waren helemaal verrukt. Ik was number one voor ze. Er was er eentje bij die wel met mij wilde trouwen. Ze zag er wel leuk uit. Heb ik toch maar afgeslagen. Veel gedoe, want ze had een grote familie. Het tweede deel zat ik in de backpackerswijk. Een breed begrip, de backpackers waren tussen de 17 en 85 jaar. Daar gebeurt het. Veel bekijks in deze wijk. Is ook weer goed bevallen.

In Hanoi heb ik contant geld gehaald. Bij elkaar dik 8 miljoen van die dingen, sorry dongen. Zo heten die dingen hier. Ik voelde me echt een man van 8 miljoen. Veel waard zijn ze niet. Voor 1 Euro krijg je er maar liefst ca. 23.000. Ik heb ze allemaal opgemaakt. Heb nog 25 dollar bij moeten wisselen. Goede planning zal ik maar zeggen. Morgen is het verhuisdag. Saigon en Vietnam vaarwel, op naar Phnom Penh in Cambodia.