het verassend leuke Phnom Phen

Ik ben inmiddels in Phnom Phen gearriveerd, de hoofdstad van Cambodia. Vanuit saigon een uurtje of zes met de bus. Voor weinig, 10 dollar, en een leuke rit door de Mekong delta. Ik heb een giga kamer in de backpackerswijk en ben als ik het hotel uitstap gelijk op de terrasjes voor het ontbijt of voor een biertje. Er zijn niet zoveel toeristen, dus het is hier een rustige boel. Wat meteen opvalt is dat ze hier een dubbele geldstandaard hebben. Je kunt betalen in zowel US-dollars als in de cambodiaanse Rielen. Als je hier geld gaat trekken uit een ATM, dan komen daar dollars uit. Vreemde gewaarwording. Ze hebben natuurlijk liever dollars. Wisselgeld krijg je wel in Rielen. En het kost hier allemaal niets. Een groot glas local bier voor 50 dollar cent, een ruim ontbijt voor 3 dollar en avondeten voor maximaal 3,5 dollar. Daar komen nog wel de biertjes bij. Het lijkt hier dus wel het Thailand van de jaren 80 of het Vietnam van de jaren negentig.

Ook hier maak je weer biezondere dingen mee. Zo had ik de eerste avond flink wat biertjes op een terras zitten drinken met een noor. Op een gegeven moment kreeg ik honger en wilde vertrekken. Eerst maar effe de 2 dollar voor mijn biertjes afrekenen. Ik had een 20 dollar biljet waar een hoekje af was. Die wilde ze niet accepteren. Ik, in een dwarse bui, zei dat ik niets anders had. Zo onstond een padstelling. Zij wilde mij 18 dollar voor het gemarkeerde biljet geven. Ik, ook niet gek, merkte op dat er niet voor niets het getal 20 op staat. Dus afgewezen. Het grapje ging totaal aan ze voorbij. Ik dacht er niet aan om te bewegen, de bal lag immers bij hen. Zij moesten nog 2 dollars beuren. Op een gegeven moment kwam het zover dat ik zonder te betalen de deur uitliep. Zij hadden de afweging gemaakt om mijn biljet niet te accepteren. Ik vond dat natuurlijk een prima oplossing. Je moet geen verkeerde principes hebben. Ik ben daarna nog wezen eten en kon het biljet daar gewoon slijten. Ben meteen mijn portemonne in gedoken of ik nog meer gemankeerde dollar biljetten heb. Nog 2 andere biljetten met scheurtjes, hapjes eeruit en dergelijke. Inmiddels Ben ik die allemaal kwijt.

Ik kom net terug van de Killing Fields. Indrukwekkend. Ik had vanochtend de keuze ofwel ik ga met een luxe airco bus met wifi, of ik ga met een tuktuk. Drie keer raden welke keuze ik maakte. Goed geraden allemaal; de tuktuk. Moest nog flink onderhandelen, want het mannetje vroeg maar liefst 15 dollar voor een ritje van een uur heen en een uur terug met een wachtijd van ca. 2 uur. Heb het uitonderhandeld op 8 dollar en wij op pad. Was ook nog mooie sightseeing, we redden de stad uit. Onderweg maar een keer bijna aangereden door een vrachtwagen. Die kwam van achteren en het ging maar net goed. Is toch wel een erg groot gevaarte als die van achteren met een flinke vaart komt aanzetten. Mijn engeltje zat gelukkig op de goede schouder. Zo als gezegd Killing Fields was indrukwekkend. Hier was het een lokale gek, ene P. Pot, die het geprobeerd heeft om zijn eigen volk om zeep te helpen. Bij drie miljoen doden in drie jaar tijd en ca. 40 procent van de bevolking is hij blijven steken. Toen greep het buitenland in, te weten Vietnam. Dat terwijl de man in frankrijk had gestudeerd voor engineer en in eigen land leraar was geworden.Hij had een verwrongen ideaal van een communistische landbouwstaat, waarbij de stedelingen en intellectuelen niet nodig waren. Nou uitroeien dan maar, was zijn motto. En dat is voor een groot deel gelukt. Waar ik was zag je de knekels nog in de grond zitten. Het verzoek was om er niet op te stappen. Lekker luguber. Verder was er een momument met honderden schedels als herinnering. Je zag wel dat iedereen die daar rondliep diep onder de indruk was. Ook veel jongeren. Jullie snappen wel dat ik bij terugkomst heel erg aan een biertje toe was. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat de wereldgemeenschap regelmatig grote gekken in deze wereld hun gang laat gaan. Er lopen nog heel wat P. Potten op deze wereld rond. Tot zover deze preek.

Ze hebben hier een hele leuke boulevard langs de rivier met bankjes waar je aan het eind van de middag heerlijk kunt zitten. Vroeg in de ochtend en laat in de middag wordt de boulevard ook gebruikt om te joggen. Ik zat vanmiddag met een gepensioneerde arts op een bankje en die beaamde dat ook in Cambodja de welvaartsziekten toeslaan. Te dik en te druk. Verder is het vooral voor de jongeren ook een hype afgekeken van het westen. Komt door die klote tv. De man was trouwens bijna 80 en had flink last van de gewrichten. Ik heb hem geadviseerd om te gaan zwemmen. Water genoeg daar. Hij zou het overwegen. Dat bewegen hier valt nog niet mee. Het heetst is het tussen 12 en 4. Dan komt het kwik tegen de 40 en er staat geen zuchtje wind. Het zweet klotst uit je lichaam en je ontkomt er niet aan om veel te drinken. De meeste westerlingen gaan net zoals ik op dit tijdstip toch op pad. Ondanks het advies om een siësta te nemen. Trouwens ik betrap me er op dat ik de laatste dagen al om 3 uur op mijn terrasje zit met een koud biertje. Is toch ook een soort van siësta.

Op mijn terrasje maak je ook van alles mee. Zo waren vanochtend bouwvakkers bezig om een flatje aan de overkant te verbouwen. Hoe dat dan gaat. Eerst moeten de bouwmaterialen omhoog. Daarvoor hebben ze een primitieve katrol opgehangen en alles gaat met de emmer omhoog. Ze zijn met 6 man, te weten 2 sjouwers, 2 heisers en 2 mannetjes die superviseren. Ondertussen komt een mannetje met een tuktuk vrachtwagenvariant cement brengen. Alles met de hand. Even ontstond er een file in de straat. Dat mannetje had zijn wagen midden op de straat gezet. En als dan ook de bierwagen voor de aanvoer van het bier vlakbij staat dan is de straat snel vol. Het mooie is dat ze dit snel heel praktisch oplossen. Handjes erbij en de kar aan de kant duwen. Gaat allemaal heel rustig en beheerst. Niemand die zich er druk over maakt.

Op de terrasjes komt je verder ook de meest vreemde figuren tegen. De eerste dag kwam ik in gesprek met een Noor. Volgens mij was hij psychiatrisch patiënt, want hij had last van allerlei waanbeelden in zijn hoofd. Hij vertelde mij dat drinken niet goed voor hem was, maar ondertussen zoop hij tegen de klippen op. Zijn verhaal was dat hij zich in Noorwegen kompleet onbegrepen en niet op zijn plaats voelde. Dus hij was met een koffer met wat spullen naar het verre oosten vertrokken. Hij was midden dertig en kreeg een kleine uitkering vanuit Noorwegen. Thailand was voor hem te duur en te bureaucratisch wat het visum betreft, dus hij was in Cambodja neergestreken. Intussen had hij een Cambodjaanse vriendin en een kind van 8 maanden. Hij vertelde mij het hele verhaal hoe hij aan zijn vriendin gekomen was. Een heel gedoe, waar haar hele familie aan te pas kwam. Hij was inmiddels volledig geaccepteerd bij zijn schoonfamilie. Zijn vaste kosten bedroegen per maand ongeveer 400 euro, huur van een huis en de kosten voor elektra, internet, eten, vrouw en kind. De rest van zijn geld zoop hij allemaal op. Hij zat elke middag op een terras en had de hele tijd een glas bier voor zijn neus. Zou mijn leven niet zijn. Hij was nog nooit buiten phnom phen geweest. God heeft rare kostgangers. Ik heb maar wat afstand genomen, anders had ik ook zeker 6 uur per dag met een glas bier op het terras gezeten. Dat hou ik niet vol. Het mooie was verder dat de keren dat wij aan de biertjes zaten, zijn vriendin met de kinderwagen langskwam. Dan gingen we effe met de baby knuffelen. Een dotje overigens. Na een kwartier had mijn Noorse vriend er genoeg van en stuurde zijn vriendin met kind naar huis. En dat ging dan niet op de meest charmante manier. We zullen het maar op kultuurverschillen houden. Tussen volkeren en tussen seksen. De mannen moesten die middag nog wel hun bierquotum halen. We lagen achter op het schema.

Een ander verhaal zijn de twee Duitsers die gisteren op het terras zaten. De twee, beiden begin zestig en de ene heel ascetisch en mager en de ander lekker Duits-dik ( zeg maar vet), hadden al heel wat gereist in deze contreien. Ik heb hun gesprek ongegeneerd zitten afluisteren, maar dat kon ook niet anders want ze spraken met een flink volume. Het gesprek begint zoals alle gesprekken tussen backpackers, over geld. De goedkoopste tickets, de goedkoopste hotel, het goedkoopste bier, het goedkoopste eten en allerlei andere goedkope zaken die backpackers bezig houden. En dat allemaal op een pocherige manier. Vooral mannen doen dat. Op een gegeven moment krijgt het gesprek een wending en gingen ze over op de vrouwtjes. Sextoeristen dus. Het geluidsvolume ging iets omlaag, maar ze waren nog goed te volgen. Het werd een vergelijkend warenonderzoek. Thaise vrouwtjes zijn uit, zijn duur en veeleisend. Opkomende landen zijn Cambodja en de Philipijnen. De dikke Duitser zijn heel plastisch over de Philipijnse dames dat ze "billig und gewillig" waren. De andere Duitser ging daar weer met zijn ervaringen overheen. Ik heb het twee biertjes volgehouden en ben vertrokken naar een leuke markt om wat foto's te maken.

Ik heb hier een kleine week doorgebracht. Het is altijd weer verbluffend hoe snel je toch weer wat vastigheid opbouwd. Het belangrijkste was toch wel het terrasje. Je werd gezien als vaste klant. Met open armen werd ik elke keer weer ontvangen. Ik kwam er zeker drie keer per dag, voor ontbijt, voor middag-bier en voor het avondeten met bier. Verder kom je op het terras ook gemakkelijk in gesprek met andere reizigers. Er is altijd wel iemand die in is voor een leuk gesprek. De ene keer wat oppervlakkig en de andere keer war diepgaander. Ook alleen zitten is geen straf. Er was genoeg te zien en te doen in mijn straatje. Dat gaf ook vaak weer gespreksstof. Tussendoor heb ik ook nog wat musea bezocht. Ik heb al verhaald over de killing fields, maar ik heb ook nog mooie dingen gezien in het koninklijk paleis en het nationale museum. Ze hebben hier een zeer turbulente geschiedenis gehad met een verfijnde cultuur. Vandaag heb ik afgesloten met het bezoek aan een gevangenis waar de P. Potten en hun trawanten verschrikkelijke martelingen uitvoerden. Wat een tuig! Kan het niet anders zeggen. Toch waren er in die tijd mensen in andere landen die sympathiseerden met het Pot-regiem. In Europa waren dat Zweden. Onbegrijpelijk. Het kan toch niet waar zijn dat alle geruchten van marteling en genocide in de wind worden geslagen. Ik stop nu maar, want ik kan hier woedend over worden. Ik ga nog wat fotootjes toevoegen en morgen weer op pad. Naar siem reap, waar we de schoonheid van angkor what gaan ervaren.