via Malang naar Yokyakarta.

Ben nu in Yokyakarta en heb net Vredenburg bezocht. Dat is een soort van oud Hollands garnizoen waar nu een museum in is gevestigd. De gebouwen waren mooi wit en opgeknapt. De tentoonstelling gaat over het ontstaan van de staat Indonesië. Daarin komen wij Nederlanders niet zo fraai naar voren. Maar liefst in 4 van de 50 kasten ging het over de politionele acties van 48/49. De helden zijn natuurlijk de indo's. Ik gun ze dat plezier. Maar ik gooi er eerst wat foto's in om van te genieten. De verhalen komen later wel.

Ik blijf ongeveer 5 dagen in Yogja en dat is zeker de moeite waard. Ondanks dat het elke dag af en toe flink kan regenen. Het is immers regenseizoen. Er is hier genoeg te doen. Ben al naar de Burubudur, de Prambanaan, Vredenburg en de kraton geweest. Deze stad is goed ingesteld op toeristen. Een hele wijk met hotels, losmen, wisma's, hostels, homestay's en nog meer van dat soul rond Gang 1 en Gang 2. Daar zijn ook leuke restaurantjes, iets duurder dan langs de weg en betere kwaliteit. Ik heb mijn bestedingspatroon dus wat bijgesteld. In plaats van 1,5 euro per maaltijd geef ik nu 2 euro per maaltijd uit. De biertjes kosten overal hetzelfde, ongeveer 2 euro voor een large beer. Past allemaal net binnen mijn budget. Ik zit hier dan ook in zo'n restaurantje mijn blog bij te werken. Net lekker sajo lodeh gegeten met een fruitjuice erbij. Ze hebben hier allemaal Free WiFi. Erg slim en wat dat betreft zijn ze verder dan de Australiërs. Daar was het altijd effe zoeken naar WiFi. Ik ontmoet hier ook veel leuke mensen. De Indonesiërs zijn hartelijk en nieuwsgiering ook al hebben ze een dubbele agenda. Ze willen wel aan je verdienen. Verder leuke Nederlanders ontmoet. Een meisje uit Zwolle, Lobke, die in haar eentje ook 5 maanden door deze regio trekt. Zij doet dat veel meer basic dan ik. Verschil moet er zijn, zullen we maar zeggen. Ook zij was erg enthousiast over wat zij heeft meegemaakt. Verder sloot zij meestal aan bij andere mensen, zodat ze feitelijk bijna nooit alleen reisde. Verder heb ik gisteren avond samen met Coby en Piet uit Groningen gegeten. Zij waren ook in australie geweest. Dus leuke ervaringen zitten uitwisselen. Was erg gezellig.

Mijn eerste kamer hier was in een losmen, een soort van familiehostel. De familie had het huis omgebouwd tot hostel met 4 kamers en ze woonden er zelf ook nog. Ze hadden een kamer voor zichzelf met als gevolg dat zoonlief op de bank sliep naast zijn scooter die 's nachts ook nog naar binnen moest. Kon allemaal. En de hele dag de tv aan. Dat is zeker een minpuntje voor alle Aziaten, dat gestaar naar de tv de hele dag. Volgens mij kijken ze niet echt, maar het is erg storend. Ik heb al een paar keer dat ding gewoon uitgezet. Niemand die dat bemerkte. Zo kan het ook. Mijn kamertje daar was nogal aan de kleine kant, dus ik ben verhuist naar een klein hotelletje. Grotere kamer met uitzicht op een binnenplaats met een visvijver, wat boompjes en groot uitgevallen huisplanten zoals de sanseferia. Spel ik dat wel goed overigens ? En een stoeltje voor de deur om een boek te lezen.

Wat hier nog het meeste opvalt is de hoeveel handel die in zo'n stad aanwezig is. Dat geldt trouwens voor heel Indonesië. En dan hele straten vol met op de stoep kraampjes en ook nog winkeltjes en hele warenhuizen daarachter die uitpuilen. V&D was hier allang failliet geweest. Het meeste is gewoon meuk uit China. Verder verkopen ze allemaal hetzelfde. Het lijkt alsof de ene helft van de mensen deze meuk aan de andere helft verkoopt. Veel verkocht wordt er volgens mij niet. De verkopers zitten de hele dag maar een beetje te nixen en te hangen. Dan heb je hier ook nog al die batik. Daar proberen ze de toeristen mee te strikken. Je moet erg goed opletten, voordat je het weet sta je met zo'n mannetje in een galerie met batikhandel. Je komt ook moeilijk van ze af en ze laten je niet los voordat je iets hebt aangeschaft. Is mij al twee keer overkomen. Je komt namelijk in een dilemma. Eigenlijk wil je die handel niet, maar het mannetje heeft net een uur of wat met je rondgelopen en je in Indo-Nederlands een rondleiding gegeven. Doet ie natuurlijk ook niet voor niets. Dus ik heb een hele mooie batik gekocht en een goedkoop ding om er maar vanaf te zijn. Hoe je het wendt of keert, zij zien ons als hele rijke lieden die alles kunnen kopen. Een genuanceerd verhaal dat ik ook hard voor de centen moet werken gaat er niet in. Komt gewoon niet binnen.

Ik ben nu voor de derde keer in Indonesië en voor de tweede keer in Jogja. De eerste keer was in 1988 en toen viel de chaos al op. Dat is zeker niet minder geworden, vooral met al die scootertjes en auto's. De bevolking zal ook wel flink gegroeid zijn in die tijd. Het land is wel wat gemoderniseerd. De hotelletjes zijn beter. De trein is beter. De bussen zijn beter. Er zijn overal geldmachines die atm heten. Dus niet meer met je reischecks op zoek naar een postkantoor om geld te halen en waarbij je wat geld onder tafel doorschoof om sneller aan de beurt te komen. Waar zijn die mooie tijden gebleven! En het belangrijkste is dat veel meer mensen Engels praten. Er lopen hier dan ook ontzettend veel jongeren rond als je naar de leeftijdsopbouw kijkt. Ook de toeristen zijn veranderd. Echte backpackers zijn er nauwelijks meer. Allemaal hebben ze een iPhone, een iPad, een computer en bovenal plastic money, een creditcard. Dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker om hier rond te reizen. Ze noemen mijn hier backpacker maar zo voel ik dat niet. Ik ben gewoon een globetrotter.

Het is vandaag vrijdag en was weer om zeven uur op. Ik heb toen eerst maar even een grote wasbeurt gedaan en dat is hier nogal wat. Het douchen moet met koud/lauw water. Heel wat anders dan de lekkere warme douche thuis. Maar niet zeuren dat hoort bij het avontuur. Verder ook geschoren. Dat werd weer eens tijd, want ik liep er alweer drie dagen ongeschoren bij. Dus ik zie er weer schoon en netjes uit. Dat geldt ook voor mijn kleren. De meeste zijn naar de laundry geweest, twee vrouwtjes met een wasmachine en ook nog een droger in een heel klein winkeltje aan de straat. Schoon weer terug met een lekker geurtje en dat voor 50 cent. Trouwens het rattenseizoen is ook weer open. Dan bedoel ik niet al die mannetjes die mij batiks willen aansmeren. Gisterenavond op weg naar een restaurantje zag ik er een in Gang 1. Ik dacht "wat een viezeriken hier, dat zal in mijn Gang 2 niet gebeuren". Dat dacht ik, maar vanochtend zat ik op mijn terrasje een boekje lezen en ja hoor, daar kwam een ratje langs op ongeveer 50 cm van mij vandaag. Toch geen paniek, het was maar een kleintje en niet zo groot als indertijd in Vietnam. Die was wel 50 cm lang. Ik denk dat ik nog wel een aantal zal tegen komen op mijn trip. Alles went, ook een rat. Maar nu even de wijze waarop ik hier in Jogja ben terecht gekomen. Ook wel leuk.

Ik vertrok op maandag van Bali. Met de bus die om 5 uur 's middags vertrok. Het busstation lag op een uurtje rijden met de taxi. Geadviseerd werd om met een taxi van bluebird te gaan. Maar ja dat heb ik weer, loop ik een mannetje tegen het lijf die zegt dat hij het veel goedkoper kan doen. Dat moet je nou net niet zeggen tegen een Nederlander. Ik met hem mee naar zijn auto. Begon meteen al goed, hij had geen passend geld voor de parkeerplaats. Of ik dat effe wilde voorschieten. Dat doe je natuurlijk, want ik zat net lekker in zijn Toyota. Het bleek een aardige vent te zijn, getrouwd met twee kinderen. Hij reed de hele weg lekker rustig en we hadden een leuk gesprek. Ik was om 3 uur op het busstation. De zoektocht naar de busmaatschappij duurde 10 minuten, want ik werd drie keer de verkeerde kant opgestuurd. Om half vier zat ik bij de goede bushalte. Wachten dan maar op het moment van vetrek. De bus vertrok redelijk op tijd en het eerste stuk op Bali verliep rustig. Ik zat voorin en kon alles goed zien. De mooie groene rijstvelden en de leuke dorpjes. Toen het donker werd ging er bij de chauffeur een knopje om en ging hij scheuren. Dus inhalen op de meest rare momenten. Gelukkig waren we vrij snel bij de ferrie naar Java. De ferrie was een grote roestige bak, waar alleen bussen en vrachtwagens op gingen. Allemaal in de achteruit de boot op en varen maar. Na een uurtje waren we op Java. Op Java ging het scheuren verder en niet zo'n beetje ook. Ik ga meestal voorin de bus zitten, maar in dit geval was dat toch niet zo'n goed idee. Je moet wel een sterk hart hebben om het allemaal te zien gebeuren. Het was vrij druk de eerste uren en er waren ook veel vrachtwagens op de weg. En daartussen ook nog al die scooters. Bijna een garantie voor ongelukken. Maar het steeds net goed iedere keer. Het ging vaak om centimeters dat auto's elkaar passeren. De chauffeur maakte het een keer zo bont dat hij bij een inhaalmanoeuvre aan de rechterkant ging rijden waardoor een personenauto tussen een vrachtwagen en de bus door moest rijden. Ik denk dat die mensen een hartverzakking hebben gekregen.

Het was overigens wel een luxe bus, het eten zat erbij. Het begon met een lunchpakketje. En om 12 uur 's nachts ging plots het licht aan en de muziek luid aan, want we gingen langs de weg eten bij een wegrestaurant. Iedereen een beetje gaar en slaperig de bus uit. Daarbij werd een voucher in de hand gedrukt. Daar sta je dan, what to do. De meute volgen natuurlijk. De indo's hebben dit vaker meegemaakt en ik was de enige witte aan boord. Eerst gingen we de blaas legen en daarna een grote zaal in met allemaal stoelen en tafels. Achterin stond een mannetje bij een tafel met wat pannen er op. Bij hem moest ik de voucher inleveren en kon ik opscheppen. Nou moest ik wel effe slikken toen ik het eten zag. Rijst en ongedefinieerde stukken vlees en een smerige pan met groente. Maar ja, wat doe je als je wel honger hebt en vergeten bent droge kaakjes te kopen. Dus rijst opgeschept, die zag er nog het meest normale uit, met wat stukjes kip. Ik liet de groente maar laten zitten. Ook nog een beker met een bruin goedje mee gepakt met wat kroepoek. Het eten viel achteraf allemaal nog best wel mee, maar ik denk dat vele witjes het zullen laten staan. Het bruine goedje was overigens thee met een lading aan suiker. Niet te drinken voor mij, dus die heb ik maar laten staan. Alles gaat daar met een grote snelheid. Hap, schrok en weg. Snelle eters die indo's. Na 20 minuten zaten we alweer in de bus.

Na het eten was het gelukkig wat minder druk op de weg. Maar toch lukte het chauffeurtje om mij af en toe flink te laten schrikken. Gelukkig liep alles goed af en om een uur of vier was ik in Malang, 2 uur eerder dan gepland. En daar had ik nou weer geen rekening mee gehouden, want wat doe je dan. Ik stond al gauw in mijn eentje op het busstation. Voordeel hier is dat er dan altijd wel een mannetje op je af komt om wat te verdienen. Na wat pingelen had ik een ritje naar het centrum geregeld, vlak bij het centraal station. Het hotelletje dat ik op het oog had, deed niet open. Toen ben ik maar op het station gaan zitten om mijn plan te trekken. Ook daar zat ik niet alleen, het stikte van het volk, de loketten waren open en de eerste trein vertrok om half zes. Vroege vogels hier.

Ondertussen besloot ik toch nog effe in Malang te blijven, dus om een uur of 8 op zoek naar een hotelletje. Bij de meeste moest ik om 12 uur terug komen na de uitchecktijd. Dus ik ben maar ik een park gaan zitten. Daar stikte het ook van de mensen, vooral scholieren, studenten en joggers. Ze wilden allemaal een praatje maken om hun Engels te oefenen. Het was in ieder geval een leuk tijdverdrijf. Maar het leverde ook iets heel leuks op. Ik kwam in gesprek met een arts en zijn vrouw uit Jakarta. Zij waren ook een paar dagen in Malang op vakantie. Zij verwezen mij naar hun hotelletje, een oud Hollands huis vlakbij. Ze hadden nog een kamer ook. Zo kwam ik in een nostalgische omgeving terecht. Een schitterend ruim en groot oudhollands huis in een mooie tuin, vol met oude Hollandse meubelen. Ik waande mij in de jaren 50. Nu kon ik de koloniaal uit hangen, een lang gekoesterde wens. Natuurlijk kwam ik ook de dokter en zijn vrouw weer tegen. Ze zaten aan het ontbijt. Weer een leuk gesprek en als verassing boden zij mij aan om in Jakarta bij hen te komen logeren. Daar hoefde ik geen twee keer over na te denken. Dat gaan we gewoon doen. Zij zijn volgens mij erg rijke mensen, dus daar zal ik ook wel een grote kamer met een groot bed en een bediende krijgen. Onverwachte dingen zijn toch wel leuk op zo'n reis. Zij betrokken vrij snel daarna en ik heb nog een leuke tijd gehad in dat hotelletje en in Malang. Een leuke studentenstad. Ik voelde mij een echte koloniaal. Trouwens bij het hotelletje waren ze heel aardig. Ik kreeg een kan koffie ter verwelkoming, de bediening liep erg hard met mijn biertjes en de jongens hebben mijn tas gerepareerd. Zo maar als service en voor niets. Waar is die oude koloniale tijd gebleven. Onthouden: Splendid Inn in Malang.

Mijn volgende bestemming was Yogyakarta en dat was nog een eind. Dit keer besloot ik met de trein te gaan. De bus had ik wel gezien en ik hoorde dat de trein een goed alternatief is. Dus een dag voor vertrek naar het station om een kaartje te kopen. Na effe wat zoeken ben ik bij de customer service (hebben ze hier ook al!) naar binnen gestapt, waar een leuke meid mij wel wilde helpen. Ze legde uit hoe het systeem werkte. Je moest eerst een briefje invullen waarmee je bij het loket een kaartje kon kopen. We zaten ook wat te flauwekullen en ook de leeftijden kwamen aan de orde. Zij was 35, single en nog niet voorzien. Toen ik vertelde dat ik 60 was wilde ze me eerst niet geloven. Ze schatten me hier allemaal ongeveer 45 en wijzen dan naar min slanke postuur en mijn vrolijke kop. Maar ik denk eerlijk gezegd dat ze niet verder kunnen tellen dan 45. Toen ik mijn paspoort liet zien, zei ze dat ik dan korting kon krijgen voor de treinticket. Mooi hè, dat ik voor het eerst van mijn leven met seniorenkorting wordt geconfronteerd in Indonesië. Laten we dat zo maar houden.

De volgende ochtend vroeg op om de trein van 8 uur te halen. De dames van het hotel hadden tot mijn verassing een lunchpakketje gemaakt. Na wat koffie en fruit op pad. De trein is inderdaad veel relaxter dan de bus. Hij rijdt dan wel niet zo snel, maar dat is ook niet erg voor een toerist. Die kan dan in alle rust naar buiten kijken en foto's maken. Ik reisde trouwens in kelas eksekutif, de duurste klasse. En er zat bijna geen hond in. Ze hebben nog twee andere klassen, bizniz en economi. Die puilden wel uit. Uit de andere klassen kwamen mensen dan ook stiekem in mijn klasse zitten. En allemaal een praatje met mij maken. Ik was ook weer de enige witte aan boord en blijkbaar trekt dat aan. De trein reed dwars door woonwijken heen; ik kon zo de was van de lijn halen. Deze infrastructuur is overigens nog door ons Hollanders aangelegd en wordt nog steeds gebruikt. Maar is wel in slechte staat, soms reed de trein niet harder dan 15 km per uur. In de trein kom je ook de meest rare types tegen. Het mooiste dat ik heb meegemaakt is een moslim die voor mij ging zitten bidden. Na een half uur geprevel en op en neer gedoe, ging hij pontificaal een uur zitten bellen, bizniz. Na een uur of 7 boemelen kwam ik aan in Yogja. De rest weten jullie al.

Morgen ga ik naar Jakarta. Dit keer ga ik met het vliegtuig. Dit op aanraden van de dokter. Hij heeft mij hele precieze instructies gegeven hoe ik bij zijn huis kan komen. Denkt zeker dat ik verdwaal. Hij woont in zuid Jakarta en staat bij het FedEx gebouw op mij te wachten. Vanaf het vliegveld moet ik eerst nog een uur met de bus. Dat wordt weer een nieuw avontuur. Ik heb er zin in.