extra week in het leuke Siem Reap

Zoals gemeld blijf ik nog nog een weekje in dit leuke stadje. Ik ga het nieuwjaar hier maar vieren. Ik heb begrepen dat dit zeker 3 dagen gaat duren. Iedereen geeft een ander aantal dagen aan, van drie tot 7. Veel zaken zijn dan dicht, de bussen naar Thailand rijden dan niet/beperkt en de grenzen zijn gesloten. De Cambodjanen gaan dan ook op familiebezoek, dus vaak terug naar het dorp waar ze vandaan komen. De verlenging van mijn verblijf hier in het hotelletje was geen enkel probleem. Ze waren er eigenlijk heel blij om. Een gezellige vent die ze dan in hun familie op kunnen nemen. En natuurlijk de omzet. Voor ik verder ga, zal ik eerst nog wat foto's toevoegen.

Ik ben er gisteren weer met de fiets op uit geweest. Dit keer in de middag want ik wilde Angkor Wat bij zonsondergang zien. Gelukkig was het dit keer niet zo warm. Het was bewolkt en er stond een een lekker briesje. Ik had mijn fietsje gereserveerd, dus die stond klaar. Ook weer niet, want de banden moesten nog opgepompt worden, het zadel omhoog gezet worden en er moest nog een slot gezocht worden. Vooral dat laatste kostte de nodige tijd. Ze hadden sloten genoeg, maar geen waar een passend sleuteltje bij hoorde. Dat was dus paniek in de tent, want die grote blanke wilde op pad. Na water gekocht te hebben ben ik naar het checkpoint gereden. Ja, alles wordt hier tegenwoordig gechecked. Je moet je kaartje laten knippen voor die dag en bij elke tempel staan mannetjes om te controleren. Blijkbaar waren er te veel zwartrijders. Bovendien is het ook werkgelegenheid. Dit keer heb ik heel relaxed een tempel of vier gedaan. Meer had ik geen zin in, want dan wordt ik tempel-sick. Daar heb je dan een paar dagen last van en dan kun je geen tempel meer zien.

Eerst naar de tempel waar angelie Jolie aan de boom heeft vastgezeten bij de film the temple of dome. Was wel effe schrikken daar, want ze waren de boel aan het restaureren. En flink ook. Ze hadden hele stukken tempel helemaal opgeruimd en ze hadden een route uitgezet die je moest volgen. En ik had dat oude beeld nog op mijn vizier met een leuke rommelige tempel waar je zelf lekker door heen kon struinen. Zo zie dat restauratie ook nadelen heeft. Later bleek dat ze bij deze tempel wel erg rigoureus te werk waren gegaan. Zo extreem heb ik het niet meer gezien. Toch was het wel genieten. Voordeel is wel dat in informatievoorziening aanzienlijk verbeterd is. Overal staan borden met informatie en elke tempel heeft zijn informatiecentrummetje. En behalve in het Cambodjaans, Frans en Chinees, ook in het Engels. Zo zie je , elk nadeel heb zijn voordeel. Maar ik vindt wel dat ze niet te rigoureus moeten restaureren en de tempels deels in de huidige staat moeten laten.

Na nog drie tempels, toch nog flink wat zweten en een colaatje bij mijn colavrouwtje bij een restaurantje was ik met zonsondergang bij de tempel Angkor Wat. Daar was het flink druk. Helaas mocht ik de tempel niet meer in. Gesloten. Ze hadden de tempel heel mooi in het licht gezet. Allemaal verschillende kleuren. Erg mooi. Ik ben bij een stel fotografen met van die grote toeters gaan zitten om foto's te maken. Die gasten hadden hun camera op statief, grote telelenzen erop en elke 30 seconden werd er een foto gemaakt. Praten deden ze niet. Als ik wat zei tegen zo'n gast dan klonk er een gesis. Rare kostgangers. Daar stond ik dan tussen met mijn lumixje. Maar ook ik heb mooie foto's gemaakt. Toen het flink donker werd pakte iedereen zijn boeltje bij elkaar. En donker dat het was.

Het koste me moeite om mijn rode fietsje terug te vinden. Aan de kleur had ik dit keer niets. De volgende tegenvaller was dat ik geen licht op de fiets had. Had ik natuurlijk kunnen verwachten. Er zat een dynamo om, maar die werkte niet. En het achterlicht was er vakkundig afgesloopt. Dan maar zonder licht op pad. Is me vaker in mijn leven overkomen. Ik moet zeggen dat dat vies tegen viel. Vooral de eerste 8 kilometer in het pikkedonker. Je moest goed opletten wat er van achteren kwam. Ze raasden langs me heen, auto's, scooters en tuk tuks. Deels ook zonder licht. Maar ook moest je goed voor je kijken, ze reden met fietsen zonder licht aan de verkeerde kant van de weg. Onderweg stond ook nog politie langs de weg, maar die lette blijkbaar niet op fietsers zonder licht en deed niets. Na een half uur kwam ik heelhuids en zonder bekeuring aan in de bebouwde kom. Daar was een zee van licht. Ze hebben hier wat met lichtjes en lampjes. Als mijn licht het had gedaan dan had ik het uitgedaan. Zoveel licht was er. Het was ook wel weer kikken op de fiets. Ik kreeg onderweg flink wat commentaar. Er zitten niet veel blanken op een fiets. En natuurlijk ook een beetje klooien door aan tuk tuks te gaan hangen. Schik dat ze hadden, vooral de kinderen. Ik was om een uur of 8 terug bij mijn fietsverhuurdametje. Ik zag wel dat ze opgelucht was dat ik er weer heelhuids was. Of de fiets. Daarna terug naar het hotelletje, douchen en lekker bieren en eten.

Siem Reap is een leuk kleurrijk stadje. Het is uitvalsbasis naar Angkor Wat, dus vrij toeristisch. Je komt hier dus van alles tegen. De meeste toeristi komen hier uit de regio, chinezen, Japanners, Koreanen en zelfs thaien, Indonesiërs, maleiers, Vietnamezen en Cambodjanen. De laatste komen dan uit de nieuwe middenklasse, die het geld heeft om op reis te gaan. Dan loopt er nog een minderheid aan Europeanen, Australiërs en Amerikanen rond. Het valt mij op dat er vrij veel Fransen rondlopen. Nostalgie naar het oude indochine. Zoals wij dat met Indonesië hebben. Het stadje heeft een leuk klein centrum met veel winkeltjes, markten, restaurantjes en barretjes. Dat deel is geasfalteerd en heeft een stoep. Buiten het centrum liggen langs de grote wegen ook nog veel 4- en 5-sterren hotels. Daar verblijven veel chinezen, die hebben in deze regio het grote geld en smijten er ook mee. Verder lopen/rijden er veel Cambodjanen rond om diensten en producten aan de man of vrouw te brengen. Tuk tuk rijders, maar ook sappiesverkopers. Dus op een klein oppervlak gebeurt veel. Buiten dit deel zijn de wegen veelal onverhard en stoffig. Dit alles maakt het erg kleurrijk, relaxed en gezellig. Verkopers dringen zich niet op en accepteren als je nee zegt. Vergeleken met 6 jaar gelden is heeft dit stadje zich razendsnel ontwikkeld. Toen was er nauwelijks een centrum en waren maar een paar wegen geasfalteerd. De gezelligheid en het relaxte heeft gelukkig niet onder de veranderingen geleden. Dus een leuk stadje om een tijdje te verblijven.

Ik heb hier inmiddels ook een vast restaurantje. Hebben ze heerlijke curries. Het is een nieuw restaurantje net buiten de drukte. Elke keer als ik binnen kom, wordt ik uitbundig verwelkomd. Het loopt nog niet zo goed, dus ze zijn blij met elke klant. Twee jongens doen de bediening. Een er van wil graag zijn Engels verbeteren. Tussen het bedienen en eten door, geef ik dus ook nog Engelse les. Dan blijf ik extra lang zitten tot sluitingstijd en neem ik nog een paar biertjes. Het jochie is enthousiast en pikt het snel op. Hij komt van het platteland, heeft geen vader meer en woont bij zijn oma in deze stad. Zo heb ik mijn eigen ontwikkelingsproject. Leuk om te doen. Hij noemt mij al zijn "teacher". Dat doet je dan weer goed. Zo heb ik ook weer wat vastigheid. Is toch wel fijn om weer effe in een routine te zitten en niet om de paar dagen je koffer te hoeven pakken. Over routine gesproken. Ik heb hier zo mijn vaste routes door de stad en een vast bierterrasje. Daar kom je dan dan weer allerlei pluimage tegen. Gisteren zat een Japans stel aan het tafeltje naast mij. Van middelbare leeftijd. Zitten daar ook te bieren en te internetten. Op een gegeven moment vraagt hij de ober om een leeg bord. Toen dat gebracht werd, ging zijn tas open en kwam er een zak pinda's uit. Die werden op het bord gedaan. Op een huiselijke manier werden die verorberd. Dat kan dan allemaal hier, niemand die zich er aan stoort.

Vandaag moest het er dan van komen. De souvenirjacht. Ik had de laatste week al wat rondgekeken in het centrum. Niets gezien dat me aanstond. Ik wil wel iets bezonders uit dit land meenemen, dat een goede aanvulling is op mijn collectie thuis. Vanmiddag ben ik buiten het centrum gaan zoeken. Ik had op mijn rode Cambodjaanse fietsje al een paar zaken gezien. Toen ik bij die zaken aan kwam werd ik met alle egards ontvangen. De deuren werden geopend door allercharmanste dames met een allercharmanste glimlach. Het leek wel of ik de eerste klant van de dag was. In de eerste 2 zaken vond ik niets van mijn gading. Bij de derde zaak ging het anders. Behalve door een dame werd ik ook door de eigenaar hartelijk ontvangen. Had er blijkbaar zin in om een klant te ontvangen. Hij had een mooie zaak en op een gegeven spotte ik een bronzen beeldje, een khmer danseresje met verschillende legeringen en een mooie afwerking. Ik deed natuurlijk alsof ik niet geïnteresseerd was en liep verder de zaak door. Er was genoeg te zien.

Toen ik de winkel bijna helemaal bekeken had, riep de eigenaar ineens van een afstand dat alles met 50 procent korting was vanwege nieuwjaar. Ik keek hem ongeloofwaardig aan en vroeg of dit een grapje was. Nee dus. Toen liep ik met hem maar naar het beeldje met de vraag wat deze kostte. Hij pakte het op en liet mij de prijs zien. 350 dollar. Ik dacht gelijk: onhaalbaar! Dat zei ik dan ook en ik zette een aankoop al uit mijn hoofd. Daarna geraakten wij in een geanimeerd gesprek. Hij kwam uit India, kasjmier, en zat zijn hele leven al in de antiek- en aanverwante business. Leeftijd zo rond de 45. Tien jaar geleden was hij in Siem Reap aangekomen en een heel klein winkeltje begonnen. Dat waren nog de dagen dat er geen geasfalteerde wegen waren en het stadje helemaal niets voorstelde. In die tien jaar heeft hij de stad helemaal zien veranderen. Ook zijn business was meegegroeid. Had een erg mooie zaak. Natuurlijk werd er ook geflauwekuld. Hij was wel een beetje jaloers dat ik zoveel reisde. Dat zou hij ook wel willen, maar de business en zijn prive-situatie stonden dat niet toe.

Plots wendde het gesprek en hij vroeg mij wat ik voor het beeldje wilde betalen. Wat het me waard was. Bij mij ging toen de onderhandelingsmodus in werking. Na enige overpeinzingen besloot ik 80 dollar te bieden. Was ca. 25 procent van de oorspronkelijke vraagprijs en de helft van de prijs met nieuwjaarskorting. Hij begon te glimlachen en zei dat ik het voor 120 dollar mocht hebben. Blijkbaar mocht hij mij wel. Ik er toch nog een schepje bovenop en bood 100 dollar. Final offer zei ik erbij. Hij probeerde er nog 110 dollar uit te slepen, maar ik was vastberaden. De weglooptruuk was niet nodig. Dus ik had het voor 100 dollar en dat werd met een handdruk bezegeld. Daarna werden de dames aan het werk gezet, inpakken en de rekening maken. Ondertussen praatten de eigenaar en ik nog over de wereldproblemen. Ook dit keer weer geen een opgelost. Toen ik de winkel uitliep bekroop me ineens het gevoel dat ik genaaid was. Het ging te smooth. Dat was maar even. Zo zie maar weer dat je met een open houding op een positieve manier in gesprek met iemand kunt komen. Dat levert altijd wat op. Is het geen goed gevoel dan wel een leuk voordeeltje. De man was een toffe peer, die mij wat gunde. Het gevoel dat overheerst is dat ik een goede deal heb gemaakt. Ik heb nu een mooie herinnering aan dit schitterende land. Dat krijgt een mooi plekje in mijn kamer. Happy Newyear.