In adelaide bij Liesbeth

Hier alvast wat foto's. Het is hier bloody hot, zo'n 35 - 40 graden. Te heet om te werken. Komt later wel.

Het is nu kwart voor elf in de avond, pikkedonker op een camping in diepe rust. Wat zijn kampeerders hier eigenlijk saaie mensen, die gaan elke avond voor tienen op stok. Ik zit hier dus in mijn eentje aan de wijnen werk nog even aan mijn blog.

Ik heb zojuist afscheid genomen van Liesbeth. Natuurlijk met een laatste witte wijntje bij de Bleu Ocean Bar. Zij is een collega die vorig jaar zomer het moedige besluit met haar gezin heeft genomen om naar Australie te emigreren. Ik was toch in de buurt en ben maar even langs gegaan om polshoogte te nemen. Ik ben hier circa 3 dagen geweest en heb met hen mee mogen draaien in hun gezinnetje bestaande uit Michael, Floris, Valerie, Liesbeth en tijdelijk Trix. Trix, de moeder van Michael, is hier voor ca. 3 maanden over. Dit gaf wel een Hollands familiegevoel en dat in de hitte van Zuid Australie. Mijn grote dank daarvoor. Ik heb ook veel genoten om de kids Floris en Valerie die zich goed weren in hun nieuwe situatie en heerlijke actieve en dwarse kinderen zijn van 7 en 5. Houden zo. Daar worden ze goede mensjes van die zich in elke situatie kunnen handhaven. De nieuwe wereldburgers!

Verder iedereen van het werk die Liesbeth kent, een hartelijke groet van haar vanuit aussieland. Zij kijkt met veel genoegen terug op haar werk en de collega' s bij de provincie. Het mooie was dat ik precies op tijd hier ben. Liesbeth gaat komende maandag beginnen in een baan bij de overheid als adviseur voor organisatie-ontwikkeling. We hebben dus een hele middag in de tuin bedrijfskundige kennis met elkaar gedeeld. Voor mij leuk om over mijn vak te praten en voor Liesbeth leuk om een goede start in haar baan te kunnen maken. Dit noemen wij een win-win-situatie. Was verfrissend en leuk. Natuurlijk ook veel gesproken over provinciale collega's. Wat we daarover hebben gedeeld blijft beroepsgeheim. Zo doen vakgenoten dat. Kortom het gaat heel goed met Liesbeth, die gaat het hier helemaal maken. Dus, Wim en anderen, geen zorgen daarover.

Verder hebben we flink wat biertjes, wijntjes en watertjes gedronken. Is ook hard nodig om niet uit te drogen. Ben vanmiddag ook nog met Liesbeth naar een wijnproeverij geweest. Rond adelaide zitten enorme wijngebieden. We hebben ons heerlijk laten fêteren op lekkere witte en rode wijntjes. Wij Nederlanders zijn niet vies van gratis wijntjes. Die eer houden we graag hoog.

Een volgende Keer ga ik verhaal doen van mijn ervaringen op het platteland. Nu drink ik mijn flesje wijn nog effe leeg en ga op stok. Het is nu vroeg in de ochtend en ik ga even deze blog af maken. Ik weet immers niet wanneer ik weer WiFi heb.

Even bij het begin beginnen, toen ik Jucy Lucy ging ophalen. Helemaal met het OV naar het verhuurbedrijf. Ging prima. Ik zat wel in de verkeerde bus, maar het overstappen ging lekker soepel met behulp van de chauffeurs. Bij Jucy rentals stond al een lange rij. Meest jongeren en een enkele grijze bol. Ik was goed op tijd dus de incheck procedure ging snel. Ik onderging een spervuur van stellingen over de boetes die ik zou krijgen als er wat gebeurde. Toen ik opmerkte dat ik daar niet vrolijk van werd,ging de dame onverstoord door. Na wat aandringen viel het voord juristen. Dus ook hier hebben ze de macht al overgenomen. Waar heb ik dat meer gehoord. Verder viel me op dat al die jongeren met een TomTom de deur uit gingen. Lekker avontuurlijk! Kunnen ze al niet rekenen, ook kaartlezen kunnen ze blijkbaar niet! Nou, ik ga met de kaart op pad en dat gaat me goed af.

Was vrij snel Sydney uit. Moest effe wennen aan de automaat en links rijden. Allemaal zonder schade verlopen. Bleek al vrij snel dat Jucy Lucy een oud karretje is. Ongeveer 3 ton op de teller, traag als een slak en een acceleratie van niks. De heuvels op met 50 km per uur. Je snapt wel, een rij auto's achter mij. Maar niemand die zich daar druk over maakt. Ben naar de bleu mountains gereden, die schijnen erg mooi te zijn. Toen ik aan kwam bleek het erg toeristisch en vol te zijn. Daar hou ik niet zo van, dus doorrijden maar. Heb nog wel de 3 gezusters bekeken, want die moet je gezien hebben. Zeggen ze. Die nacht heb ik voor het eerst op een bushcamping gestaan in een natuurpark. Pikkedonker en lekker rustig. Fantastische dierengeluiden.

Ik ben vervolgens dwars overgestoken naar adelaide, waarbij Liesbeth wilde gaan bezoeken. Dan kom je deels door de outback. Wat een droge boel was dat. Ook weinig te beleven. Gaf wel mooie plaatjes. Kwam door hele kleine spookdorpjes, waar een deel van de mensen was vertrokken. De mensen die er leefden zagen er niet uit en waren nors. Liesbeth zegt dat dat inteelt is. Dat moet ook kloppen, want ik meende bochels, scheve ogen en dergelijke te herkennen. Verder is de bevolking op het platteland vrijwel geheel blank, op een verdwaalde afhaalchinees na. Overnight heb ik weer op bushcamping gestaan. Ging prima. Ook nog zelf gekookt. Moest mijn rit wel goed plannen, want de mogelijkheden om te tanken en boodschappen te doen waren schaars. In adelaide aan gekomen had ik ca. 1500 km gereden. De kop is er dus af. Ik ga nu weer op pad, eerst nog effe op museumbezoek in het centrum van adelaide en daarna naar Melbourne. Ik heb gisteren ook contact gehad met neef Olaf. Die woont in Sydney en werkt in een grote mijn midden in australie. Ik heb met hem over een week afgesproken in Sydney om even wat bij te drinken en te praten. Hem heb ik ook al 6 jaar niet gezien. De laatste keer was in New Zealand. Het gaat dus helemaal goed met mij. Nu douchen, inpakken en ontbijten bij de Bleu Ocean bar. Daar hebben ze heerlijke muesli. Kan ik iedereen aanraden. Tot de volgende blog.